Trainer en bestuurder bij de Brugse Skeelerclub
Je luide stem, heel vaak aan het grollen, beetje provoceren, grappen maken, heel ernstig als het moest.
Zo kennen wij Jürgen op de club. Nee, niet die ... de club. Al zal Jürgen ook daar goed gekend zijn.
Buiten de schoolvakanties altijd op training. Hij moest al een voet breken of een been laten breken om er
niet te zijn. Samen met vaste side kick Marc. Een sterk duo.
Als buitenstaander kon je al eens raar opkijken wanneer je Jürgen hoorde burrelen tegen de kinderen en
volwassenen op training. Als de kinderen het niet konden horen rolde er al snel een dubbelzinninge
opmerking van zijn tong. Ik was meer dan eens het slachtoffer. Een gewillig slachtoffer omdat ik wist dat
het nooit was om te kwetsen.
Als ouder en bestuurslid herkende je zijn unieke stijl. De kinderen hielden ervan. Ik denk dat ertussen
zaten die het soms uitlokten. Om hem eens goed te doen opgaan. Voor Jürgen was training geven een
stukje opvoeden. Kinderen mochten hem een beetje laten gaan, maar niet met hem rondrijden of het
was letterlijk, op de piste. Respect kreeg hij omdat hij zelf de kinderen respecteerde waar hun inzet het
verdiende.
De stippenactie tegen pesten, daar stond hij pal achter. Als er al eens werd gepest, heeft het zeker nooit
lang geduurd. Ons duo maakte daar wel korte metten mee. Een korte babbel was genoeg.
Die korte periodes in de afgelopen jaren dat ik Jürgen eens moest vervangen, waren geen cadeau.
Probeer maar eens om initiatie te geven als je met hem word vergeleken. Ik voelde dan telkens hoezeer
hij werd gemist... hoe hard zal je worden gemist? Ik kan mij niet in de plaats stellen van de kinderen en
volwassenen, die elke week bij jou en Marc skeeleren. Wat denken zij?
Ik weet zelfs niet goed wat ik denk. Zeker is dat het bestuur, trainers en ouders jou als persoon heel hard
gaan missen. Als club gaan we het gat dat je laat niet gemakkelijk vullen. Niemand kan zo brullen en lief
zijn tegelijk.
